در این مقاله با روش تحلیلی به منشا رفتار مفسران اهل سنت در مواجه با آیات فضایل اهل بیت ((ع)) پرداخته شد؛ مفسران بزرگ اهل سنت مانند فخر رازی و طبری و زمخشری که تقریبا موض(ع) منصفانه تری نسبت به آیات فضایل اهل بیت ((ع)) در پیش گرفته و به مستندات تاریخی اکتفا کرده اند، گرچه م(ع)رفت شناسی اصیل آیات فضایل به دست نمی دهند و در بین برخی مفسران همچون قرمطی برخوردهای متفاوتی هم در تفسیر آیات فضایل اهل بیت ((ع)) به چشم می خورد که همگی ناشی از باورهای مذهبی و شرایط اجتما(ع)ی و اختلاف نسبت به تشی(ع) است. البته شرایط اجتما(ع)ی و حاکمیت سیاسی یک فرقه نیز به این مسیله دامن زده است؛ سکوت در برابر برخی آیات مورد اجما(ع) صحابه، تفسیر خلاف دیدگاه مشهور, غفلت از مناب(ع) و یا تحریف مناب(ع)، (ع)وامل (ع)قیدتی و توجیه تکلف آمیز آیات فضایل، مهم ترین شیوه های این مفسران برای گذر از تفسیر این آیات است.